Dzień 16 października 2016 roku zostanie w historii polskiej społeczności Stanisławowa wyryty złotymi zgłoskami. W tym bowiem dniu miało miejsce niezwykłe wydarzenie. Po dziesięciu latach znów spotkali się ze sobą absolwenci i uczniowie ostatniej polskiej szkoły nr 7 im. Adama Mickiewicza roczników 1952-1957. Spotkanie rozpoczęła uroczysta Msza Św. w intencji absolwentów i uczniów w kościele pw. Chrystusa Króla Wszechświata. Absolwenci i uczniowie przygotowywali liturgię św., m.in. procesję darów, tym samym dziękując za dar życia, zdrowie oraz wszelkie otrzymane łaski dla nich i ich rodzin oraz bliskich.
Po Mszy św. uczestnicy spotkania udali się pod pomnik Adama Mickiewicza, by złożyć wieniec kwiatów. To krótkie spotkanie okazało się niezwykle wzruszające, ponieważ często jeszcze, jako uczniowie szkoły nr 7 organizowali letnie uroczystości szkolne, śpiewając słowa hymnu Polski. Tego dnia również zaśpiewali hymn i kilka pieśni patriotycznych. Były wspomnienia, śmiech i żal za tymi kogo już niema... Nie mogło zabraknąć i wspólnego zdjęcia przy dawnej szkole. - „Wiwat siódemka”, radosnym i donośnym głosem wołali dawni uczniowie.
Następnie w sali głównej Centrum Kultury Polskiej i Dialogu Europejskiego w Iwano-Frankiwsku licznie już zgromadzona grupa dawnych absolwentów i uczniów zgromadziła się na „Lekcji wspomnień” przygotowanej przez wolontariuszy oraz dzieci z grupy edukacyjnej CKPiDE. Kolejne 45 minut upłynęły w miłej, prawie szkolnej atmosferze. „Uczniowie” rozwiązywali grupowe zadania, opowiadali młodym jak to kiedyś było w szkole, odpoczywając pomiędzy zadaniami, wszyscy śpiewali, tańczyli a nawet grali w klasy. Nie jednym młodym pozazdrościć można tej werwy życia, pogody ducha i kondycji sportowej.
„Upływa szybko życie, jak potok płynie czas, za rok, za dzień, za chwilę, razem nie będzie nas. Taka jest prawda życiowa, czy to dobre, czy to złe, wszystko mija, pozostają wspomnienia. Dziękujemy Wam za wszystko co zrobiliście dla nas i swojej duchowej ojczyzny, gdyby nie wasze oddanie i wasz patriotyzm, nie patrząc na wszystkie trudności i prześladowania, nieśliście sztandar polskości, który przekazaliście nam, waszym dzieciom i wnukom. Zabraniano wam mówić i modlić się w języku ojczystym, ale nie mogli wam zabronić myśleć. A Polak myśli po polsku, Polak czuje po polsku, Polak kocha po polsku. Dziękujemy Wam za waszą miłość. Bóg, Honor, Ojczyzna… skłaniamy nisko czoło przed tymi, którzy nam te słowa wpajali”. – te słowa padały z ust wnuków uczestniczących w spotkaniu. Niezwykle wzruszający był to moment, dla wszystkich...
Koniec lekcji wcale nie zakończył spotkania. Organizatorzy przygotowali dla gości szereg atrakcji. Po krótkiej przerwie na posiłek, rozpoczęły się konkursy, gry w szachy i warcaby, a później – zabawa przy polskiej muzyce do godzin wieczornych. Ściana stereotypów runęła, powstał most wzajemnej otwartości osób z dwóch różnych, na pierwszy rzut oka kompletnie nie pasujących do siebie, środowisk. Starsi tańczyli z młodymi, a młodsi grali ze starszymi w szachy.
Uśmiechy starszych uczniów były najlepszą nagrodą dla młodych organizatorów za poświęcony czas oraz włożony w organizację tego wydarzenia trud i wysiłek. One dodawały energii, rekompensowały zmęczenie i stres, który towarzyszył w organizacji. Oby więcej takich spotkań.
Dziękujemy wszystkim, mniej i bardziej zaangażowanym osobom w organizację tego spotkania, bez których Spotkanie absolwentów i uczniów polskiej szkoły im. Adama Mickiewicza 2016 nie byłoby takim ciepłym i wyjątkowym.
Zdjęcia: Salomea Pletenicka, Krystyna Smal, Leon Tyszczenko
