Fot. Archiwum Kuriera Galicyjskiego

Warszawianin Mirosław Rowicki w 2000 roku związał swoje życie z Ukrainą. Był miłośnikiem historii Kresów, orędownikiem polsko-ukraińskiego dialogu i pojednania. Był Osobą pełną pasji, wyjątkowo pogodną, otwartą i życzliwą, oddaną swojej pracy, a przede wszystkim przepełnioną dobrem wobec bliźnich. 9 lipca 2024 roku mija 4. rocznica z dnia jego śmierci.

„Każdego dnia przychodząc do redakcji uściskał nas, opowiadał, co się wydarzyło we Lwowie. Lubił zarzucać różne, czasami śmieszne, zdjęcia na Facebooka. Dzielił się z tym światem wszystkim, co widzi, a umiał widzieć jakieś głębsze rzeczy nawet w tych najprostszych” – powiedziała Karina Wysoczańska, dziennikarka Kuriera Galicyjskiego.

Pierwotnie zamieszkał w Iwano-Frankiwsku, dawnym Stanisławowie, gdzie wspólnie z lokalną społecznością polską w latach 2005-2007 wydawał czasopismo „Z grodu Rewery”. Działalność medialna się rozwijała i w 2007 roku ujrzał światło dzienne Kurier Galicyjski – obecnie największa polska gazeta na Ukrainie. Do 2020 roku właśnie Mirosław Rowicki był jej redaktorem naczelnym.

Pamięci Mirosława Rowickiego (1953-2020)

Nie były mu obojętne losy Polaków na Ukrainie. Wspierał i odwiedzał polskie ośrodki działające w państwie. Dbał o rozwój i wzmocnienie przyjaznych relacji polsko-ukraińskich. Przyczynił się do powstania corocznych spotkań naukowych w Jaremczu, gromadzących polskich i ukraińskich dyplomatów, dziennikarzy, historyków i krajoznawców.

„Stworzył wokół tego wydarzenia niesamowitą atmosferę miejsca, w którym spotykali się Polacy i Ukraińcy, gdzie spotykał się przede wszystkim człowiek z człowiekiem. Wytwarzał wokół siebie aurę Osoby, która łączyła ludzi. Prowadził do tego, że ludzie się spotykali, rozmawiali ze sobą, budowali pomiędzy sobą mosty” – mówił dziennikarz Tomasz Grzywaczewski.

Za rozwijanie dialogu między dwoma krajami, dwustronnej współpracy naukowej oraz upowszechnianie wiedzy o wspólnym dziedzictwie kulturowym Mirosław Rowicki został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2015), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) i Orderem „Za Rozbudowę Ukrainy” (2018).

Tekst: Danuta Stefanko