Fot. Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona
Prawdziwy geniusz muzyczny, polski pianista, jeden z najwybitniejszych kompozytorów romantycznych i najważniejszych polskich kompozytorów w historii. W 2025 roku przypada 215. rocznica urodzin Fryderyka Chopina, toteż zapraszamy do zapoznania się z najciekawszymi kartami jego życiorysu.
W metryce chrztu Fryderyka Franciszka Chopina jako datę urodzin zapisano dzień 22 lutego 1810 roku, jednak zarówno najbliższa rodzina, jak i sam kompozytor, twierdzili, że urodził się 1 marca. Przyszedł na świat w Żelazowej Woli pod Warszawą w majątku hrabiostwa Skarbków, gdzie mieszkał i pracował jego ojciec, Francuz z pochodzenia, Mikołaj Chopin.
Już pół roku po urodzeniu Fryderyka rodzina Chopinów przeniosła się do Warszawy, gdzie ojciec przyszłego pianisty otrzymał posadę w Liceum Warszawskim, zajmując się edukacją młodzieży szlacheckiej. Państwo Chopinowie zamieszkali w Pałacu Saskim.
Od najwcześniejszych lat życia wybitny Polak miał styczność z muzyką. W wieku 6 lat rozpoczął regularną naukę gry na fortepianie. Jego matka również grała na fortepianie i śpiewała, ojciec towarzyszył na flecie i skrzypcach. Podobne talenty posiadała też siostra Fryderyka Chopina, Ludwika. Atmosfera domu rodzinnego była ciepła i serdeczna.
Fot. Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona
W 1817 roku pojawiły się jego pierwsze kompozycje: polonezy, marsze i wariacje. Rok później w piśmie „Pamiętnik Warszawski” odnotowano: „prawdziwy geniusz muzyczny: nie tylko bowiem z łatwością największą i smakiem nadzwyczajnym wygrywa sztuki najtrudniejsze na fortepianie, ale nadto jest już kompozytorem kilku tańców i wariacji, nad którymi znawcy muzyki dziwić się nie przestają”.
Był to moment przełomowy w życiu Fryderyka Chopina. W latach następnych gościł z niezliczonymi występami w salonach warszawskiej arystokracji, w tym też w domach Czartoryskich, Radziwiłłów, Zamoyskich czy otoczenia Księcia Konstantego. Jego talent muzyczny rozwijał się niesłychanie szybko. Kilkuletniego Fryderyka okrzyknięto cudownym dzieckiem. Pierwszy publiczny koncert pianista zagrał w 1818 roku w Pałacu Radziwiłłowskim w Warszawie, obecnym Pałacu Prezydenckim.
W latach 1826-1829 uczył się w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie. Na świadectwie jej ukończenia znalazła się adnotacja „Fryderyk Chopin – szczególna zdolność, geniusz muzyczny”. Już w 1829 dwukrotnie koncertował w Wiedniu. 11 października 1830 roku dał pożegnalny koncert przed swoim wyjazdem z Warszawy do Wiednia i Paryża, gdzie zastał go wybuch Powstania Listopadowego. Znajomi i rodzina powstrzymali go przed powrotem do kraju, a on sam pisał: „Przeklinam chwilę wyjazdu”.
Fot. Jan Morek / Forum
We wrześniu 1831 artysta przyjechał do Paryża. W stolicy Francji spędził resztę życia (poza krótkim pobytem na Majorce, w Anglii i Szkocji). Podczas pobytu na Majorce, chorując na gruźlicę, przeszedł ostry atak tej choroby. Po długotrwałym leczeniu nie odzyskał już dawnej sprawności, przy wzroście ok. 180 cm ważył zaledwie 52 kg.
Fryderyk Chopin zmarł w Paryżu 17 października 1849 roku, w wieku 39 lat. Następnego dnia Cyprian Kamil Norwid napisał w nekrologu w „Dzienniku Polskim”: „Rodem Warszawianin, sercem Polak, a talentem – świata Obywatel, Fryderyk Chopin, zeszedł z tego świata”. Został pochowany na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise, a jego siostra Ludwika zabrała serce kompozytora do Warszawy, gdzie umieszczono je w kościele Świętego Krzyża.
Opr. na podst.: dzieje.pl, chopin.nifc.pl
